- Uwaga załoga i żeglarze! Uwaga załoga i żeglarz! Alarm do żagli o godzinie 16:00 – odezwał się głośniczek. Morze Północne cieplejsze niż Bałtyk. Ubieram polar i dzinsy. Zakładam szelki. Bez pośpiechu wychodzę na pokład i na mostek zorientować się, co będziemy robili.
- Będzie zwrot przez rufę – oznajmia Pierwszy oficer. 1600 to najlepszy moment bo na pokładzie i tak są dwie wachty.
Po zbiórce pod forszotem, idziemy do brasów pod grotmasztem. Już jesteśmy gotowi, gdy z krojca dobiega na nas hałas łopoczącego żagla.
- Zgasić bomrama! Na krojcu! Szybko! – krzyczy starszy bosman. Patrzymy w górę. Faktycznie lewy róg szotowy bombrama szleje na wietrze, a przyczepiony na jego końcu kawałek łańcucha wali, jak pejcz po linach które znajdą się w jego zasięgu, lub mocno szarpnięty uderza z hukiem w żagiel. Biegniemy pod korojca.
- Szybko! Wybierać gejtawę – krzyczy bosman – luzować prawy szot! Co jest do cholery z tą gejtawą!
Tak, tylko która to jest? Nerwowość udzieliła się wszystkim. Skaczemy od sznurka do sznurka krzycząc:
- To ten!
- Nie! To jest gejtawa bombramu!
- Które, to są gordingi? – cała wiedza, zdobyta po tygodniu spędzonym na morzu na nauce sznurków uleciała w sekundzie.
- Co jest z tą gejtawą?! – z mostku krzyczy Kapitan. Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że za chwilę możemy stracić żagiel. Przy tym wietrze i szalejącym łańcuchu to tylko moment jak żagiel zacznie się targać. W końcu udaje się nam znaleźć właściwe sznurki i żagiel podciągamy do reji.
- Szybko na górę sklarować go – krzyczy Kapitan
Wspinamy się na górę. Po drodze mijam drugą część łańcucha od szota bombrama, którego jedno z ogniw pękło, powodując całe to zamieszanie. Ten incydent uświadamia nam, jakie siły działają na żagiel i liny. Rozerwać czterocentymetrowe oczko, nie do wiary - myślę. Łańcuch obija się o maszt i wanty, więc wychylam się, łapię go i oplątuje o jedną z nich. Wchodzimy dalej, aż docieram do noku. Żagiel wygląda na nieuszkodzony. Wciągamy go na reję i związujemy sajzingami.
- Wszyscy zeszli – po powrocie melduję na mostku.
- Dziękuję. Jak żagiel? – pyta Komendant
- Wygląda OK. Łańcuch pękł w połowie. Drugą część oplątałem wokół wanty.
- Trzeba chyba zrobić jakiś egzamin ze sznurków. Bo przy sprzątaniu bombramu nie popisaliście się. – uśmiecha się Komendant.
- No tak – przytakuję, powoli wycofując się z mostku. Lepiej nie wchodzić w dyskusję. Wybieram manewr awaryjny – ewakuacja!

Dlatego też tłuczenie szkła odbywało się po zmroku, gdy "Wszystkie rybki nawet złe, pogrążone są we śnie".

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

Ciekawe czy pamiętasz kto robił szplajs na nowej linie ?

_________________
Pozdrawiam
"Stary" szkutnik

www.szkutnik.bydgoszcz.pl

Pamientam, pamiętam. Ale ty robiłeś szplajs na sztendrze, chyba, gejtawy grotbram żagla. jak spadł bloczek. Ale o tm później napisze. Tu była tylko wymiana łańcucha.

dziękuję Jarku za wątek:) gdy sobie to wszystko przypomnę to aż płakać się chce. już chyba nie będę potrafiła życ bez tego wszystkiego...
czekamy na dalsze opowiadania.
ahoj!

_________________
...bluzka żeglarza musi być w paski...

Niedługo to z tych artykulików powstanie cała opowieść o tym "Jak to było na Białej Fregacie"
Z niecierpliwością czekam na dalsze części opowieści

_________________
Pozdrawiam
Paweł Goławski
http://www.jkmgryf.pl

Mam tylko nadzieje, że czytacie moje pistarstewko, z taką przyjemnością jak ja to piszę, przeżywając wszystko jeszcze raz. Świadomy, że tekst jest jeszcze surowy i wymaga wielu poprawek, jestem wdzięczny za dobre słowo. Przepraszam za liczne powtórzenia, tudzież błędy, niestety z ortograficznymi włącznie, to wynik pospiechu i zmęczenia.

Czytamy, czytamy a Ty się tu nie kryguj orto-lapsusowo tylko siadaj, bierz kajecik i PISZ!

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

Prosto z kajecika:

- Starszy! Gdzie są dobówki? Nie stawili się na kuchni! – kwadrans po szóstej, bosmański drugiej wachty budzi mnie.
- Co? Jak to nie poszli? – patrzę na sąsiednią pusta koje. Michała nie ma, więc poszedł. – Co ty gadasz!? Spadaj! Idź sprawdzić.
- Sprawdziłem. Nie stawili się na zbiórkę dobówek.
- Jaką zbiórkę? Co Ty pieprzysz? Są w kuchni! – obracam się na drugi bok i przykrywam śpiworem. Zasypiam.
Starszy II wachty „Nerwowy Rysio” stoi nade mną.
- Obudź się! Dobówki nie stawiły się na pentrę i kuchnie.
- Powaliło Was wszystkich w tej drugiej wachcie?! Skąd to wiesz?
- Nasz bosman powiedział. – odpowiada Rysio
- A TY sprawdziłeś, czy mu wierzysz bezgranicznie?
- Nie stawili się na zbiórkę o szóstej.
- Jak się mieli stawić o szóstej na zbiórkę skoro za piętnaście szósta poszli do kuchni. Co Ty pieprzysz. Gaś światło i daj się wyspać!
Niestety dwa razy przerwanego snu nie udaje się już dokończyć. Ubieram się i wychodzę na pokład. „Krwawy Marek” – bosman drugiej wachty, szalej na pokładzie krzycząc na swoich ludzi.
- Masz trudne dni dzisiaj? – rzucam do niego – Co z tymi dobówkami wymyśliłeś?
- Nie stawili się na zbiórkę!
- Na jaką zbiórkę?
- Dobówki mają się stawić o szóstej na pokładzie na zbiórce, żebym wiedział, że poszli do pentry i na kuchnie.
- Jak nie wiesz czy poszli, to sobie sprawdź. Rusz d... albo kogoś poślij na kuchnie, a nie budź mnie! Poza tym jak mają być na zbiórce o szóstej jak za piętnaście są na kuchni.
- Mają być!
Starym amerykańskim gestem ograniczonym do jednego palca żegnam się z bosmanem. „Krwawy Marek” nieźle nagrabił sobie w swojej wachcie, a teraz próbuje w innych. Wyraźnie chce wprowadzić system wojskowej dyscypliny, jednak początkowe rozluźnienie, jakie miało miejsce wręcz uniemożliwia mu to. Po przywróceniu porannych zapraw wczoraj doprowadził do buntu pierwszej wachty, z której nie wyszła na zaprawę ani jedna osoba. Wściekły, obiecał zemstę. Coś mu się pomyliło! Widać, że ma duży problem jak sobie poradzić na rejsie z żeglarzami, a nie studentami. Do tego jeszcze „Nerwowy Rysio” jest tak ambitny, że próbuje wszystko zrobić tak jak chce bosman, zamiast stwarzać pozory. Na wczorajszej zaprawie kazano sprawdzić stan naszej wachty. Ustawieni w niby dwuszereg zaczęli odliczać, gdy po chwili krzyknąłem:
- osiemnaście pełny! – oczywiście wszystkich nie było – są wszyscy zameldowałem Instruktorowi drugiej wachty. Ten uśmiechnął się znacząco i powiedział:
- OK, skoro są wszyscy to chętni przez marsa, a pozostali gimnastyka.
Razem ze studentką Gosią szybko przelecieliśmy przez marsa poczym zameldowałem:
- Wszyscy chętni już przeszli, a pozostali wygimnastykowani.
- OK, to wolni! – znowu znacząco uśmiechnął się Maciek.
Pozory, pozory, pozory. O to tu chodzi. Najmłodszy uczestnik rejsu ma siedemnaście lat, a najstarszy osiemdziesiąt cztery, trudno taki zespół traktować tak samo jak studentów. Dlatego musimy tylko stwarzać pozory załogi szkolnej, a życie na statku będzie płynęło spokojnie, jak nasza fregata przez Morze Północne.

CDN

A jakie były kryteria doboru uczestników rejsu? Przypadkowi ludzie, czy jakiś klub może?

_________________
pozdrawiam
skiera

Kto chciał. Zupełnie przypadkowi.

Każdy się mógł zapisać. Ja zapisałem się w zeszłym roku, ale musiałem zrezygnować. Co prawda ta "gimnastyka poranna na baczność" to jakaś dziwna jest, a przynajmniej nie w moim stylu. Z drugiej strony "jak się wejdzie miedzy wrony, trzeba krakać jak i ony".

_________________
Żeglarstwo polega na tym, że pływając całe życie i będąc starym i schorowanym człowiekiem, nigdzie nie dopłynąć.
Krzysztof Chałupczak

W zeszlym roku była zaprawa poranna pierwszy raz i ostatni, kiedy to bosman krwawy Marek zarządził zaprawę poranną - wszyscy mieli bieć nabrzeżem (to jeszcze bylo w Gdyni). Po 1 kółku w okół trawnika cała kolumna za przykładem starszego wachty (Kudłatego) staneła na baczność i odpaliła po papierosie... potem już można bylo się wyspać. Co innego w tym roku

No właśnie. Do tego te zbiórki, odliczanie, numery... Też brzmi odstraszająco. No, ale z wronami masz rację - wyjścia nie ma

_________________
www.samoster.org.pl

Też takie miałem na początku podejście, że to "odstrasza" i jest jakieś chore, ale... pamiętaj, że na Darze w jednej wachcie jest więcej ludzi niż w całej załodze na Zawiszy a jakoś ogarnąć to trzeba - chociażby sprawdzić czy ktoś razem ze śmieciami nie poszedł za burtę.

Tak. Na konwencyjnym statku jest inaczej niż na jachtach, ale to inaczej nie znaczy źle!

ps. Dar (w sztormie) wyszedł z Irlandii w kierunku Afryki. Belgowie się już sfamilaryzowali i podobno "nie jest tragicznie", ale i tak nas wspominają z rozrzewnieniem To taka tradycja jest, że do końca sezonu załoga Daru wspomina ostatni rejs żeglarzy amatorów

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

Że wiesz, gdzie są teraz, to rozumiem, ale skąd masz "osobiste" informacje o nastrojach załogi. Zdradź proszę tę tajemnicę Marku.

_________________
Ja to chyba lubię pływać.

Z Andrzejem gadałem (bo ustalamy termin MPDMów) a on z kolei gadał chiefem, więc stąd wiem

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

No nie źle! A zachowanie drogi służbowej gdzie?!

Jberry przecież Ty się plotkami nie zajmujesz dlatego w drodze służbowej Cię ominięto

_________________
Pozdrawiam
"Stary" szkutnik

www.szkutnik.bydgoszcz.pl

Witam wszystkich serdecznie!
Zapraszam do galerii z rejsu Darem Młodzieży po Morzu Północny.

http://picasaweb.google.com/108243608499123563298

Znajdziecie tam jeszcze inne zdjątka.

Pozdrawiam

Przemek

Serdecznie dziękuję za te fotografie
Juras

Dlaczego przy kołach sterowych stoi dwoje, bo dwa koła ? Czy ciężko nimi kręcić ?

_________________
Pozdrawiam
Tomek

Przy utrzymaniu kursu nie ma problemu, bo kręci się ćwiartkę w lewo albo w prawo, ale wyłożenie steru na burtę to już trochę potu wymaga.

w miarę " wykładania steru na burtę " wzrasta siła działania wody na ster co daje się odczuć jak piszesz
Juras

Samo obrócenie kołoem jakieś 50 razy potrafi zmęczyć, a jak robi się to w szybkim tempie tym bardziej.

Juras - na Darze pewnie jest hydraulika .

może- o wspomaganiu myślisz ? ale może być tylko przekładnia ślimakowa
Juras

Pewnie hydraulika bez wspomagania . No koledzy prostowac nas

ja tam miałem być to bym zobaczył ale urlop mi nie pasował do terminu wypłynięcia
Juras

Oczywiście że hydraulika ale na takiej samej zasadzie jak na mniejszych jachtach przy kole jest po prostu pompa hydrauliczna napędzana ruchem koła sterowego a przy płetwie sterowej lub a nawet na pewno na trzpieniu płetwy sterowej jest siłownik który za pomocą tego przepompowanego ręcznie oleju przepycha ster w jedną lub powrotną stronę.
Wspomaganie jest dopiero gdy ster zostanie przełączony na mostek i tam za pomocą czegoś w rodzaju joystykiem (może inaczej się pisze) bardzo lekko steruję się tym okrętem.
Ja tam byłem ale osobiście tego nie sprawdzałem opisuję to z doświadczenia bo montuję takie urządzenia na jachtach houk !

_________________
Pozdrawiam
"Stary" szkutnik

www.szkutnik.bydgoszcz.pl