Poniżej opowieść o drugim życiu i rutynie…
Człowiek pływa już tak wiele lat, że przecież nic złego nie może się przytrafić – prawda ?
Wypływaliśmy wczoraj z Sassnitz w drodze do Szwecji – mieliśmy pogodę po sztormową – wiatr zachodni ok 20 kn i falę ok. 1,5 metra – czyli jak na jacht, którym pływam warunki OK.
Trasa rzędu 60 mil, więc do zrobienia w jeden dzień.
Po jakiś 30 milach zauważyłem, że leżąca na dziobie torba z genakerem mimo jej wpięcia w reling pod wpływem przechyłów niebezpiecznie ma tendencję do wypadnięcia za burtę.
Jacht idzie na autopilocie rzuca nami w górę i w dół ale nie jest tragicznie.
Płyniemy tylko we dwoje z moją żoną Marzeną przy czym Marzena jest po udarze sprzed kilku niepełnosprawna i tak naprawdę jest jednoręczna.
Przypiąłem się do live liny i powoli czołgam się na dziób, żeby opanować ten genaker...
Na dziobie jak to na dziobie – buja, kiwa, rzuca na boki w górę i w dół – znaczy normalne rodeo.
Usiadłem na kabinie wpięty w livelinę, zaparłem się kopytkami o stop reling i próbuję wyciągnąć na pokład torbę z genakerem.
Nie idzie, szarpię się z torbą, aż w pewnym momencie jakiś większy dziad przechylił jachtem bardziej – torba genakera wypadła mi z ręki za burtę i zawisła na karabińczykach a ja poleciałem za torbą i pod linką relingu znalazłem się w wodzie wisząc przy burcie trzymany przez linkę asekuracyjną oraz wbity palcami w listwę stop reling.
Jacht idzie 7-8 kn – prędkość taka, że ciąg wody ogromny – ja wiszę za burtą na livelinie przyczepiony do kamizelki i drę się „Marzena, Marzena”…
Próba zarzucenia nogi na pokład i wyjścia w ten sposób z wody są z góry skazane na niepowodzenie.
Po kilku minutach, kiedy zacząłem powoli tracić siłę w rękach zauważyłem, że Marzena wyszła na pokład – zaczęła opanowywać jacht – wyostrzyła do linii wiatru – i wyluzowała oba żagle.
Ja niestety już nie dawałem już radę trzymać się w tej szaleńczej jeździe w wodzie listwy i puściłem się…
W międzyczasie ciąg wody zdjął ze mnie prawie wszystko – buty, spodnie dresu, skarpetki, majtki…
Przesuwając się przy burcie próbowałem się na rufie złapać czegokolwiek, ale nic tam nie było i znalazłem się za rufą jakieś 40 metrów za jachtem.
Uwierzcie mi – głupia perspektywa oglądania własnego jachtu z tej pozycji w tych warunkach...
Ale widzę, że Marzena opanowała jacht – włączyła silnik i na łopoczących żaglach – wiatr rzędu 10 m/sek - na wstecznym biegu próbuje do mnie podejść.
Za kolejnym razem jakimś cudem Jej się to udało, ale trzeba było jeszcze otworzyć platformę – bo ta pieprzana drabinka jest dostępna tylko po otwarciu platformy.
Z wody widzę, że Marzenie jedną ręką i nogami udało się opuścić platformę, ale co z tego?
Fala 1,5 metra rzuca wszystkim – ja się jakimś cudem uczepiłem brzegu platformy – udało się to bo onegdaj zrobiłem tam siedzenie i jego fragment wystawał jako punkt zaczepienia.
Ale teraz trzeba w tych warunkach jakość wyjść – ta pieprzona drabinka rozkłada się do pionu a na górze brak czegokolwiek do wyciągnięcia się…
Krzyczę więc do Marzeny o dwie liny z pętlami i karabińczykami – Marzena jedną ręką z bakisty wyciąga dwie cumy – jedną mi rzuca – ja po kilku próbach oplatam się nią wokół pod łokciami – zapina karabińczyk w pętlę i próbujemy z Marzeną podciągnąć mnie do góry bo naprawdę powoli już traciłem siły.
Adrenalina jednak robi swoje – po którejś próbie Marzenie udaje się podciągnąć mnie po kawałeczku tą linką jakieś pół metra na tyle, że mogę odpuścić wiszenie na czubkach palców – a Marzena koniec tej linki jedną ręką gdzieś stopuje w kokpicie – jak Marzena to zrobiła nie wiem ...
Teraz sprawa podciągnięcia się na platformę – bez możliwości podciągnięcia się od góry wyjście z wody jest bez szans.
Marzena rzuca mi drugą linę z pętlą – oplata ją wokół uchwytu nad ploterem na tyle, że kolejnymi wspólnymi działaniami typu “10 cm do góry” i podbieramy linkę i Marzena podciąga mnie do pozycji, w której jest trzymany jedną linką pod pachą a drugą mam oplecioną wokół ręki.
Teraz muszę trafić na takie ułożenie platformy w stosunku do wody, żeby mieć jak największą możliwość podciągnięcia się na nią a platformą rzuca po metr w górę i w dół.
W końcu mimo półtorametrowej fali udaje mi się wgramolić na platformę.
Nie będę opisywać stanu wykończenia – przez kilka minut nie byłem w stanie zrobić NIC – jak zacząłem dochodzić do siebie – jakoś się podniosłem i zacząłem ogarniać jacht.
Genuę i grota zrolowaliśmy – szczęście, że u mnie to wszystko wykonuje się z kokpitu – wrzuciłem bieg w silniku – ustawiłem kurs na autopilocie i pojechaliśmy.
Przez dobrą godzinę dochodziłem do siebie – zdjąłem z siebie to co woda mi na mnie zostawiła – przebrałem się – zrobiłem sobie obrzydliwie słodką herbatę z ogromną ilością cukru.
Padłem z tą herbatą w kokpicie i jedno co mnie interesowało to aby nic na nie rozjechało.
Po następnej godzinie byłem w stanie pójść ponownie na dziób, rozklarować splątane w jakiś super gordyjski węzeł szoty genuy – rozkręciliśmy genuę i pojechaliśmy dalej.
Wiatr cały czas nadal oscylował wokół 20 kn z W – do FalkserboKanal mieliśmy jeszcze ok 30 mil.
Powoli dochodząc do siebie rozkręciłem kawałek grota ta, że jacht zaczął znów jechać 7 kn.
W międzyczasie podgrzałem nam obojgu zupę i dało to sporo dobrej energii.
Do Falsterbo dociągnęliśmy ok 21.00 – ostatni most w kanale otwierają o 22.00 i zaraz potem stanęliśmy w Marinie za mostem.
Jeszcze zrobiliśmy opłatę za postój, podłączyłem prąd – wypiliśmy po lampce wina za „cudowne ocalenie” i padliśmy w koi…
Tyle opowiadania o morskich manewrach ratowniczych…
A gdzie wymieniona na początku rutyna ?
Ano – jak się wpina człowiek w live linę to warto mieć na swojej własnej kamizelce wpięta „krokówkę” a tego nie miałem.
Livelina uratowała mnie o tyle, że wisząc za burtą miałem chwilkę czasu na wywrzeszczenie z kabiny Marzeny inaczej odpadłbym od jachtu a Marzena zanim by wyszła z kabiny to ja byłbym hen za jachtem i na pewno by mnie już nie widziała.
Druga rutyna – jak się idzie na dziób to druga osoba MUSI bezwzględnie patrzeć co się z tobą dzieje – ja uwierzyłem w swoje wpięcie w livelinę i to mnie nie omal nie zgubiło…
A Marzena zdała wczoraj Swój największy życiowy egzamin żeglarski – mimo Swojej niepełnosprawności przy wietrze 10 m/sek. opanowała jacht, opanowała żagle, opanowała silnik – dała radę podejść do mnie na silniku rufą – i zrobić wszystko, żebym mnie wyciągnąć z wody…
Dziś odpoczywam w Marinie w Falsreboo – jestem pobijany, posiniaczony, głos mam zachrypnięty, gardło mnie boli, ale jestem nadal wśród żywych…
I myślę, jak przerobić wejście z wody na jacht bo w trudnych warunkach to nie jest naprawdę takie proste
Pzdr
Włodek
