W czasie SIZów wszelakich jest okazja do pogadania. Można gadać o dolnej części pleców p. Maryni, można o technikach sztormowania, można o polityce, o historii można - no generalnie można gadać o wszystkim i o wszystkim się gada.
Zbieraj był łaskaw w wątku o sztormowaniu napisać: "Chyba mam za mały staż." i tym samym przypomniał mi swoją historię zaczynania.
Historię zaczynania żeglowania.
Rozmowa była mniej więcej taka:
ja: Pływałeś kiedyś po Mazurach?
Zbieraj: Yyyy <tu wymowne zaprzeczenie poprzez grymas i pokręcenie głową>
j: No ale po słodkiej wodzie przecież musiałeś pływać, gdy zdawałeś na żeglarza.
Z: Pływałem po jeziorze <tu jakaś nazwa, której nie pamiętam> ale stwierdziłem, że to nie jest zajęcie dla prawdziwych mężczyzn.
Z dziesięć lat w ogóle nie zajmowałem się żeglarstwem, żyjąc w przeświadczeniu, że szkoda czasu na takie pierdoły dla cieniasów. Życie rzuciło mnie na jakiś obóz żeglarski i tam, znów na śródlądziu, zdałem na sternika jachtowego.
Ten mój drugi kontakt z żeglarstwem jeszcze bardziej przekonał mnie, że żeglarstwo to nie jest zajęcie dla prawdziwych mężczyzn.
Czas płynął. Skończyłem szkołę, zacząłem rozglądać się za jakąś przyjemną robótką w kopalni uranu (czy innym zajęciem dla prawdziwych mężczyzn) gdy okrutne życie po raz kolejny rzuciło mnie na pokład jachtu.
Tym razem była to (poprzednia) Dziwna. Conrad II bez silnika. Rejs krajowy Trzebież - Trzebież.
Wyszliśmy na Bałtyk i... tak przypiź...ło, że zmieniłem zdanie - stwierdziłem, że żeglarstwo jest zajęciem dla prawdziwych mężczyzn i pływam do dziś
Historyjka była urozmaicona kilkoma ciekawymi wtrętami o pływaniu bez silnika i staniu we flaucie dobę, tuż przed wejściem do Świnkowa, o klauzulach, UBecji co raportu potrzebowała, przekraczaniu granicy bez przekraczania itd. - kiedy ten Zbierajewski napisze swoją książkę?!
