Nazwijmy to wstępem do większej całości . Niekoniecznie tekstu ale wydarzeń
"Moje o żaglach i marzeniach dumanie.."
Kolejne zimowe popołudnie, luty, szaro, minus pięć. W biurze jarzeniowe lampy udają słońce. A Bóg im zapłać choć i za to.
Bez przerwy myśli uciekają mi do dalekich portów. Wciąż dudni w głowie zieleń szkockich wzgórz oglądana wciąż tylko na zdjęciach i snują się plany rejsu z Iverness, przez kanał kaledoński a potem na północ do Hebryd a może i Orkad tak, aby od północy opłynąć całe wybrzeże i powrócić do portu wyjścia.
Logistycznie temat wygląda niełatwo.. Koszt czarteru jachtu na miejscu oscyluje pomiędzy tysiącem dwieście a dwoma tysiącami funtów za tydzień. Trasa wstępnie zaplanowana jest na minimum dwa tygodnie. Nie ma najmniejszego sensu płynąć na krócej. Poza walorami czysto żeglarskimi, przepiękne małe porciki, zamki, lasy, tawerny i najstarsze destylarnie whiskey są punktami obowiązkowymi i oszczędność czasu ich kosztem byłaby barbarzyństwem. Najrozsądniej byłoby zrobić rejs kilkuetapowy włączając w to przyprowadzenie jachtu z Polski. Świetny plan. Oszczędny, ciekawy, wymagający.. Świetny.
Szumią włączone komputery, wokół gwary rozmów kolegów i koleżanek z pracy i tej właśnie chwili pęka zazwyczaj bańka mydlana. Przygotowanie, organizacja i prowadzenie rejsów, kontakt z morzem, z ludźmi – w zupełnie inny sposób i w innych okolicznościach niż w sztucznym świecie elektronicznego pieniądza to coś, o czym od kilku lat wciąż bardziej i bardziej myślę.
Takie myśli, marzenia, jeszcze zbyt płonne by można je nazwać planami, coraz agresywniej walczą o swoje miejsce w mojej głowie.
Niestety, rzeczywistości pogoni za własnym ogonem, spłacaniem kredytu, walki o codzienne, comiesięczne, cokwartalne i coroczne wykonanie budżetu w pracy, nie da się w żaden sposób a ani połączyć ani pogodzić z wymarzonymi portami, godziniami, dniami i nocami na morzu, kiedy część załogi śpi ufnie, zmęczona ale i szczęsliwa, że wciąż na jachcie ktoś czuwa, ktoś dba o ich bezpieczeństwo, o szczęśliwy powrót do domu. Śpi, nie będąc w ogóle świadomymi tego, że w dniu, kiedy zejdą z pokładu i skończą się dla nich te dwa tygodnie wakacji, nawet bardzo zmęczeni ale wrócą do ciepłych, cichych domów i łóżek a kapitan ich jachtu często jeszcze tego samego dnia przyjmie na pokład nową załogę. Załogę tak samo żadną przygód i wrażeń i wymagającą tej samej uwagi i troski. Dla niego życie toczy się dalej właśnie tam, w mesie i kokpicie. Taką właśnie drogę sam wybrał i nie ma domu, w którym ktoś czeka lecz każda ciepła przystań i port są mu miłe a ludzie, których podczas tej wędrówki spotyka, są często tak wyjątkowi, że przyjaźnie z nimi zawarte wciąż zmieniają jego życie.
To wszystko zdaje się brzmieć smutno. Nic bardziej mylnego choć samotność na morzu jest i do jakiegość stopnia chyba być musi . Jak w życiu. A komputery wciąż szumia..
