Z całym szacunkiem dla wolności twórczej - gdy statek męża zatoną, nasza zacna narratorka mogła zrozumieć jak ciężko jest być po marynarzu wdową.
Łacińska maniera stawiania orzeczenia na końcu zdania bywa mniej męczliwa, gdy się to śpiewa... no ale....
Zachodzi też podejrzenie że narratorka nie była naocznym świadkiem, więc te łzy, to się w oczach dużo później pojawiły - ale to takie moje gdybanie.
Rozumiem że rymy częstochowskie, to jakby hołd składany twórcom szant, którzy stosują je z upodobaniem i nagminnie.
Nie wczytuję się dalej, żeby nie wyjść na frustrata i okrutnika, nieczułego na porywy serca poetów
