Kilka słów o atmosferze żeglowania
czyli o żeglarskim SPOSOBIE BYCIA
Powiedział stary, mądry Francuz, że małżeństwo, to jak wizyta składana sobie przez dwoje ludzi przez całe życie. Chodziło mu o zachowanie zawsze dobrych form. Na pewno. Mówi się też, że forma pozostaje pustą oprawą, że pod nią przeważnie nic się nie kryje. I tu ja zaczynam się nie zgadzać. To znaczy: myślę, że trzeba do tego zagadnienia podejść nieco inaczej. jesteśmy zmęczeni. Kłębią się w nas złe humory, chandry, wyże i niże baryczne wywierają swoje wpływy, biometeorologia i jej wskazania są do przeczytania w każdej gazecie; a do tego w większości z nas siedzi zwyczajna, ludzka ochota do ponarzekania. Na zły los, na dzieci, na hałas - no, znalazłoby się parę tematów. I teraz cały ten kram, jeśli nie obwarujemy go pewną formą, skłonni jesteśmy wylewać na głowy ludzi, z którymi się spotykamy. I których, na ogół, te nasze kłopoty w ogóle nie obchodzą. Oni mają własne. Ale działa tu prawo naczyń połączonych w skojarzeniu z twierdzeniem, iż każdej akcji towarzyszy równa jej i w odwrotną stronę skierowana reakcja: sąsiad też może sobie ulżyć i w odpowiedzi zacytować nam litanię swoich kłopotów i zmartwień. W sumie na ogół jesteśmy skłonni do narzekań i mało robimy, żeby się od tego powstrzymać. Tymczasem uczą gdzieniegdzie, i chyba wcale niegłupio, że te kłopoty trzeba zostawić w domu, a wychodzić z niego z twarzą uśmiechniętą. I uśmiechać się do ludzi, nie opowiadać o swych klęskach i nieszczęściach. Czy to jest postawa fałszywa? Ani trochę. To jest postawa mówienia prawdy, tyle że nie całej. Bo przecież uśmiech też w nas jest - tyle że na zewnątrz pokazujemy twarz zbolałą. Proponuję po prostu odwrócić maski: tę zbolałą (jeśli już...) zostawić do rozważań sam na sam ze sobą, tę optymistyczną pokazywać bliźnim. Jest z tego i konsekwencja na dłuższą metę. Ważna konsekwencja: człowiek jest bardzo podatny na wpływy w ogóle, zaś na wpływy autosugestii w szczególności.
Otóż osobnik zawsze narzekający poddaje się tym smutnym nastrojom i z biegiem czasu gorzknieje naprawdę, już prawie nie umie się cieszyć. Zaś ktoś, kto często się uśmiecha, zaczyna być coraz odporniejszy, a przez to i pogodniejszy. Proszę to dobrze zrozumieć: nie chodzi o idiotyczny uśmiech "na wszelki wypadek", ani o godzenie się na kompromisy "dla świętego spokoju" i żeby nikogo nie martwić. Chodzi więc nie o sprawy środowiska, w którym działamy i firmy, w której pracujemy. Tam musimy być konkretni i - kiedy trzeba - bardzo stanowczy. Ale i to można zrobić w sposób ładny i brzydki. Róbmy to ładnie. Chodzi zaś o zostawienie w domu zmartwień, prawdziwych i urojonych. PRYWATNYCH, które winny być naszą i wyłącznie naszą sprawą.
Cały ten wywód ma pozornie mały związek z żeglarstwem, wygląda to na ściągaczkę z tematów życiowych. Ale żeglarstwo to jest życie i to, bywa - w jego przypadkach krańcowych. Dlatego właśnie na łódce, dużej czy małej, gdzie mała ilość osób na malutkiej przestrzeni skazana jest na siebie widać ten problem z dokładnością mikroskopową. Początkowo jest to przyjmowane z entuzjazmem potem z coraz mniejszym, wreszcie bywa, dochodzi do nienawiści. To w długich rejsach. Właśnie dlatego, iż ludzie żeglujący ze sobą nie wiedzą, a nawet jeśli wiedzą, to NIE TRENUJĄ umiejętności współżycia: wzajemnego szacunku dla swoich przyzwyczajeń i wolności osobistej, umiejętności zredukowania nieco swoich zwyczajów - jeśli one przeszkadzają innym i - o czym była mowa - pokazywanie twarzy uśmiechniętej i spokojnej. Przy tym szalenie stara zasada - nie rób drugiemu, co Tobie nie miło - obowiązuje zawsze. A jest to zasada tak stara, i tak - zdawałoby się - wyświechtana, że się już o niej nie pamięta: odesłaliśmy ją na półkę klasyki. A ja proszę by się Czytelnicy przez moment nad tym zastanowili i ożywili tę zasadę własnym przykładem i postępowaniem. Okaże się to tyleż trudne (początkowo), co przynoszące niesłychane, niezwykłe wręcz korzyści o osiągnięcia we wzajemnych stosunkach (z czasem). Sto razy lepiej zacząć wspólny rejs w stadium trudnego zgrywania zespołu, a zakończyć w atmosferze przyjaźni i żalu, że to już koniec rejsu, niż wypływać w salwach śmiechu i zapewnień, jak to będzie cudownie - a wracać z mocnym postanowieniem, że nie chce się już więcej widzieć towarzyszy żeglugi. Najłatwiej - z tego punktu widzenia - jest żeglować samemu. Zapraszamy na malutkiego MAKA (...)
Jaki miał być MAK 303?
Program zawarty był w założeniach, iż łódka musi być:
a/ bezpieczna,
b/ posiadająca możliwie najwięcej walorów nawigacyjnych,
c/ lekka,
d/ łatwa w jakimkolwiek transporcie,
e/ tania.
Program chyba każdy, a ten w szczególności, winien zawierać jakiś, powiedzmy: DOWCIP. Nie, żeby to było śmieszne, ale coś takiego co wpada w oko, ucho, w pamięć, w świadomość. Takim DOWCIPEM MAKA 303 miała być prostota doprowadzona do skrajności, a jednak nie negująca ani przez moment wymienionych wyżej czterech punktów. Prostota, która pozwoli łódkę zbudować bez trudności roboczych amatorowi, ale pozwoli też na szybkie uruchomienie produkcji w pełni przemysłowej. A tylko to ma rację bytu, jeśli żeglarstwo chcemy rzeczywiście umasowić.
Maszt w MAKU 303 to prawie kij od szczotki. Nie ma likszpary, prawie nie ma okuć. Żagiel wkłada się na maszt jak rękaw na rękę. Ale na górze jest przecięcie, by grot w razie potrzeby można było na maszcie opuścić. (...)
Miecz - szybrowy, bez okuć, wkłada się od góry do skrzyni mieczowej.
Łódka zadziwiająco dobrze chodzi na wiatr. Jest przy tym z wielkim trudem wywracalną: stosunek długości do szerokości jak 2,3 : 1 sprawia, iż wybalastować jest ja bardzo łatwo przy - praktycznie - każdym wietrze.
Wygody bytowe nie są tu luksusem - MAK 303 to łódka relaksowa, weekendowa. Ale swobodnie żeglują w niej 2 dorosłe osoby, a pod namiotem wieszanym na bomie, mogą się tam i przespać. Komory wypornościowe (sprawdzić wielokrotnie szczelność!!!) - oczywiście są.
Stefan Wysocki "Rodzina MAKÓW"
Załącznik:
MAK 303.JPG [ 52.5 KiB | Przeglądane 26022 razy ]
|
