Mój przyjaciel Włodek (z tych, co wychodzą na pole) tuż przed stanem wojennym wyjechał z żoną i paroletnią córką do Wiednia i tam został. W Wiedniu urodził im się syn, Filip, rówieśnik mojego Piotrka, zwanego Młodym Zbierajem.
Kiedy Filip miał cztery lata, nastała kolejna Wigilia. Wiedeń Wiedniem, ale tradycja tradycją. Było i sianko pod obrusem, i choinka, i Mikołaj, i prezenty, no - wszystko według reguł sztuki. Kolacja minęła, zrobiło się późno, czas iść spać.
Ale Filip nie może pójść spać, bo się właśnie dowiedział, że w Wigilię o północy zwierzęta mówią ludzkim głosem, a w domu są dwa koty i pies. Przepuścić taką okazję? Nie ma mowy!
Jest już jedenasta, Filip podsypia siedząc na kanapie.
- Filip, chodź spać!
- Nie, nie, jeszcze nie.
Wpół do dwunastej:
- Filip, no chodź spać!
- Nie, nie, jeszcze nie.
A oczy mu się coraz bardziej kleją. Po kilku dalszych minutach czteroletni Filip nie wytrzymał. Zerwał się z kanapy, złapał kota za łeb i wrzeszczy:
- No gadaj wreszcie ty skurwysynu!
Na zakończenie tej autentycznej opowieści wigilijnej składam Wam wszystkim najlepsze życzenia.
